Metodę tę stosuje się do przeprowadzania polimeryzacji [1]:

• jonowej (anionowej lub kationowej);
• rodnikowej;
• koordynacyjnej.

Zalety polimeryzacji w roztworze jednorodnym [1], [2], [3]:

• możliwość uzyskania polimerów o stosunkowo małym rozrzucie ciężaru cząstkowego;
• możliwość bezpośredniego wykorzystania roztworów polimerów do wytwarzania włókien syntetycznych metodami przędzenia z roztworu;
• możliwość stosowania do przyrządzania klejów rozpuszczalnikowych i lakierów.

Wady polimeryzacji w roztworze jednorodnym:

• operowanie rozpuszczalnikami, które często są toksyczne;
• reakcja nie przebiega do końca; w roztworze pozostaje pewna ilość nieprzereagowanego monomeru;
• trudności w procesie wyodrębniania polimeru z roztworu;
• trudności w usuwaniu rozpuszczalnika z gotowego polimeru;
• podczas polimeryzacji w roztworze mogą przebiegać procesy uboczne, które zaczynają dominować (np. reakcje telomeryzacji).

Sposobem na wyodrębnienie polimeru z roztworu są metody strąceniowe z użyciem rozcieńczalników, które mieszają się z rozpuszczalnikiem, ale nie rozpuszczają wydzielonego polimeru, oraz destylacja z parą wodną [1].

Reakcje telomeryzacji zachodzą jeśli zastosujemy rozpuszczalniki aktywne, które mogą uczestniczyć w zachodzącym procesie (np. tetra chlorek węgla, chloroform, chlorobenzen, aceton, cykloheksan itp.) [4]. Powstają wówczas cząsteczki telomeru, które w odróżnieniu od oligomeru, na końcach łańcucha mają duże podstawniki pochodzące z rozpadu cząsteczki rozpuszczalnika. Takie podstawniki mają decydujący wpływ na właściwości produktu finalnego, Czasami reakcję telomeryzacji przeprowadza się planowo w celu otrzymania małocząsteczkowych reaktywnych substancji, które są materiałem wyjściowym do syntezy innych polimerów [2].

Polimeryzacje w roztworze stosuje się do produkcji kauczuku butylowego w roztworze chlorku metylu oraz poliizoprenu w roztworze n-pentanu [1].

W metodzie roztworowo-strąceniowej stosuje się rozpuszczalnik, który rozpuszcza tylko monomer, a nie rozpuszcza polimeru. Dzięki temu powstający polimer wypada ze środowiska reakcji w postaci bardzo drobnego proszku lub zawiesiny. Polimer oddziela się od roztworu poprzez sączenie lub wirowanie.